17. Tomasz Kędziora

-Długo jeszcze będą mieć ten trening? – pytam przyjaciółki.

- A skąd ja mam to wiedzieć! Lepiej tu siedźmy i czekajmy. Ciesz się, że już sobie nie pojechali. Mamy chociaż tyle szczęścia! – odezwała się Irka.

- A czy to jest w ogóle dobry pomysł, żeby chować się za samochodem? Jeszcze nas o coś posądzą…

- Ale to nie jest samochód żadnego z nich. Kto parkował by tak daleko kiedy pod samym wejściem jest tyle miejsca? Ja ci mówię nic nam nie grozi, nikt nas nie zobaczy, a my – jak oni skończą trening- wyjdziemy jakby nigdy nic i będzie okej. – przyjaciółka mruga do mnie okiem.

- Niech ci wierzę.

Nadal zastanawiam się, czy nie wpakowałyśmy się w jakieś kłopoty. To dzieje się przeważnie zawsze kiedy jestem z nią. Jeszcze kiedyś zamkną nas razem w więzieniu. Gwarantuję, ale lepiej ‘wypluję’ te słowa.

Nudno, nudno i jeszcze raz nudno. Czy nie możemy iść normalnie jak każdy normalny człowiek popatrzeć kulturalnie, a nie chować się jak jakieś bandziory za autem? Ach te pomysły Irki. Nigdy ich nie zrozumiem.

- Czemu nie zagadasz do tego nowego kolesia? Widzę, że ciągle się na niego gapisz! – zadaje nagle pytanie przyjaciółka, żeby nie siedzieć dłużej w ciszy.

- Oj tam. Bez przesady, jest ładny, ale nie w moim stylu. Nie można sobie tylko popatrzeć? A czemu ty nie zagadasz?

- Przecież wiesz, że mam chłopaka! A no tak, nie jest piłkarzem. Oczywiście, że nie twój styl, zapomniałam!

- Jak zwykle przesadzasz… Ale masz racje, rzeczywiście. – uśmiecham się na jej słowa.

W pewnym momencie słyszę jakieś kroki w naszą stronę, Irka pewnie też je słyszy.

- Yyy… pomóc w czymś? – odzywa się nieznajomy głos.

CO??? Czy to… Czy to Tomasz Kędziora???! !  NIE, NIE, NIE!!! Nie wierzę, to nie może być prawda!

Wiedziałam, że pomysł Irki  będzie do bani, ale nie… musiałam jej posłuchać!

- Oczywiście, że nie, koleżance zrobiło się słabo, nie wiedziałam, czy dam sobie radę, samochód był blisko więc doszłyśmy do niego i na chwilę się zatrzymałyśmy.  – oczywiście, że ja muszę być tą ‘poszkodowaną’. Irka powoli wstaje, łapie mnie pod rękę i chce się ulotnić.

- Szczerze mówiąc nadal nie wygląda najlepiej, według mnie jest jakaś blada, ale może mi się wydaje. – odpowiada piłkarz Lecha Poznań.

„To przez Ciebie idioto!” myślę sobie, ale nie potrafię się odezwać.

- Zawiozę was do szpitala. – informuje Tomasz.

- Ależ nie trzeba! – nagle ‘odzyskuje’ przytomność.

- Nie byłbym tego taki pewien. – stawia na swoim chłopak. – A tak, nie przedstawiłem się. Jestem Tomek. – podaje dłoń.

- Ja jestem Irka, a to moja przyjaciółka Edyta. – przedstawia nas Irka.

Jakbym sama nie mogła tego zrobić…

- Więc dziewczyny, wskakuje, to żaden kłopot. – nalega.

- Nie dziękujemy, dojdziemy same.

- Przykro mi, ale nie wiem czy nie stanie się coś gorszego Edycie więc wole zawieść was tam osobiście.

- Ale ja nie wzięłam po prostu leków i teraz oto są takie efekty. – próbuje go jakoś przekonać, że nic mi nie jest.

- To chociaż podwiozę cie do domu.

- Nie, naprawdę, nie trzeba. Dojdziemy same. – uśmiecham się.

-W sumie to Tomek ma rację, nie wiadomo co się może stać po drodze, a ja mogę nie dać sobie sama rady… - przeciąga Irka. – Lepiej, żeby odwiózł cię do domu, ja dam sobie radę. – mruga do mnie okiem. Nie wiem o co jej chodzi. Nadal jestem w głębokim szoku i pewnie rzeczywiście nie wyglądam najlepiej.

- Czyli mogę ją odwieźć do domu? – uśmiecha się piłkarz.

Ym… Piłkarz. Ja to świetnie brzmi. Ale nadal nie wyobrażam sobie wspólnej przejażdżki autem z Tomaszem Kędziorą.

- Oczywiście. Dziękuje za zrozumienie. – Irka się uśmiecha, żegna i odchodzi.

- To gdzie mieszkasz? – pyta i otwiera drzwi pasażera, abym mogła wejść do auta.

Wsiadam, podaję mu adres i odjeżdżamy.

Po drodze poznajemy się bliżej. Rozmowa staje się coraz milsza, a drogi do domu zostaje coraz mniej.

- Cieszę się, że mogę ci pomóc. – odzywa się.

- Dziękuje więc ci bardzo. – uśmiecham się i spoglądam prosto w jego oczy.

Ma takie piękne oczy… Całe szczęście, że stoimy na światłach, bo jestem pewna, że spowodowałby wypadek.

Nawet nie myśli, żeby ruszyć.

Siedzimy tak w milczeniu kilka sekund, patrząc sobie w oczy, aż nagle samochód za nami zaczyna się denerwować, trąbiąc na nas.

- Musieli popsuć tą piękną chwilę? – wypala ze słowami Tomek.

Ja się rumienię i śmieję.

Jeszcze nigdy nie czułam się tak wspaniale.

Nagle moja kieszeń zaczęła wibrować. Na wyświetlaczu telefonu widniał sms od Irki.

„Jutro mi wszystko opowiesz. ;-D WSZYSTKO! ^^”

Śmieję się do telefonu, Tomek to zauważa.

- Gadasz z telefonem? – śmieje się.

- Być może.

- Koniecznie musisz mi dać swój numer telefonu, bo chcę, żebyś na moje sms’y też tak się śmiała do ekranu. – żartuje.

- Nie ma sprawy. – cieszę się.

- A co powiesz, na to, jeśli przyjechałbym jutro po ciebie do ciebie i zabrałbym cię do jakiegoś miejsca?

- Hym… Mnie, mnie, mnie….? – uśmiecham się.

- Ciebie, ciebie, ciebie.

- Powiem, że będzie mi bardzo miło dokądkolwiek pojedziemy. – przyznaję.

- Cieszę się.- Już się nie nogę doczekać. – mruga do mnie okiem.

Niestety jesteśmy już na miejscu.

Kierowca szybko wysiada z auta i podbiega do moich drzwi. Pomaga mi wysiąść obejmując mnie w pasie.

Nie protestuję.

- Wiesz co, w sumie cieszę, że zemdlałaś pod moim autem.

- Nie zemdlałam, tylko zrobiło mi się słabo i ja również cieszę, się z tego przypadku.

- To jak… jesteśmy na jutro umówieni?

- Oczywiście.

Ostatni raz patrzę mu głęboko w oczy. On mi też.

Nagle nasze twarze są coraz bliżej. Każdy centymetr maleje, powstają coraz to mniejsze milimetry.

Tak!

Pocałował mnie!

Tego dnia na pewno nigdy nie zapomnę! Nie wierzę w to, ale naprawdę się zakochałam! I do tego w chłopaku z moich marzeń!

Jestem prawdziwą szczęściarą! Nie wiem, co by było gdyby nie pomysł Irki.    

____________________________________________

Taki tam imagin dla Edith xD   z okazji jej imienin, które były już dawno xD 

Ale co tam... jeszcze raz WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO! <3