19. Szymon Drewniak

"Musimy się wreszcie spotkać" 

Odczytałam wiadomość. Nadawca ... Szymon. 

Taki internetowy znajomy. Poznaliśmy się jakiś czas temu na jednym z portali. Mamy ze sobą dosyć dużo wspólnego. Kibicujemy tym samym drużynom piłkarskim, słuchamy podobnej muzyki.....

"Chętnie :) Ale kiedy? xdd" 

Odpisałam. Niby nie wiadomo, czy osoba z którą piszesz nie oszukała Cię ale mam dobre przeczucia. 

"Poznań xD za 2 tygodnie? :D " 

"Jeśli wyjedziesz po mnie na dworzec to tak xdd"

"Zapomniałem, że musisz dojechać xD ale spoko :P "

*2 tygodnie później*

Już wiem dlaczego nie lubię jeździć pociągiem do Poznania.  Przez te remonty większa część drogi strasznie się dłuży. 

Wysiadłam na peronie 4a i zaczęłam się rozglądać za Szymonem.  Żeby było łatwiej umówiliśmy się jak mamy się ubrać, żeby było nam łatwiej się rozpoznać. 

Po chwili poczułam jak ktoś łapie mnie za ramię.   

- Maja? - usłyszałam za sobą. 

- Tak. - uśmiechnęłam się i za chwile przeżyłam szok. - Szymon? 

- Co cię tak dziwi?- spytał śmiejąc się, zapewne z mojej miny. 

-Wybacz, ale nie spodziewałam się spotkania z piłkarzem Lecha. - opowiedziałam. 

-To źle? 

- Nie. Przy najmniej wiem, dlaczego nie chciałeś podać mi nazwiska. - uśmiechnęłam się - To co robimy? 

- Właściwie to powinniśmy się pospieszyć. Musimy jechać na trening. 

- Powiedz, że  żartujesz...

- Nie. Chodź już. - pociągnął mnie za rękę. Chwilę później byliśmy już przed jednym z samochodów stojących obok dworca. 

- Tylko się nie przestrasz osób w środku. - powiedział Szymon. 

- Mordercy albo gorzej?

- Nie - zaśmiał się - Kumple. 

 Fajnie, fajnie. Przyjechałam poznać niby zwykłego chłopaka a kręcę się obok piłkarzy Kolejorza..... Jak się Kinga dowie, albo Zuza to chyba zginę marnie. 

Pół godziny później byłam już razem z piłkarzami pod  stadionem. Szymon poprosił kogoś, żeby oprowadził mnie po stadionie. Później byłam już na jednym z boisk treningowych po których biegali już Lechici. 

- Może też chcesz pobiegać? - uśmiechnął się trener Rumak. 

- Nie za bardzo mogę. 2 tygodnie temu odrzuciłam wózek. - wytłumaczyłam. 

-Co co było?

- Miałam operacje kręgosłupa i właściwie nie powinno mnie tu być. Powinnam odpoczywać jeszcze. 

- Jednak zdecydowałaś się przyjechać by poznać Szymona.

- A skąd pan to wie?

- Wszyscy to wiedzą. - uśmiechnął się - Chłopcy się śmiali, że nawet nie wie jak wyglądasz i , że dopiero będzie ciekawie jak okażesz się jakąś brzydulą. 

- No tak. Bo jaka normalna dziewczyna interesuje się piłką. Ale mieli rację ładna nie jestem. 

- Dziewczyno głupoty gadasz. - uśmiechną się mężczyzna i podszedł bliżej piłkarzy. 

-Trenerze! Kończymy 15 minut wcześniej? - usłyszałam pytanie Teodorczyka. - Poznamy się z koleżanką. 

- Z brzydulą chcecie rozmawiać? - spytałam. 

-Dobre podejście Maja. - klasnął w dłonie trener - Nie ma mowy. Ćwiczymy dalej. A ty Łukasz znosisz sprzęt po treningu. - powiedział Rumak z czego najbardziej zadowolony był Gostomski. 

Po wszystkim siedziałam na schodach przed Inea Stadionem. 

- No Majka nieźle dowaliłaś Teo. - powiedział Szymon podchodząc do mnie. 

- Oj tam. Trener naskarżył. - zaśmiałam się. 

- Mi na ciebie też naskarżył. - powiedział biorąc mnie za rękę - Powiedział, że mam na ciebie uważać., bo jesteś po operacji kręgosłupa. I czemu ja o tym nic nie wiedziałem? 

- Bo... ekhem... niepotrzebnie byś się martwił i nie chciałbyś żebym tu przyjeżdżała. 

- Ale... ekhem... przyjechałbym sam do ciebie.  -  przedrzeźnił mnie. 

- Oj tam... To co teraz robimy?

- Boisz się jeździć na gapę? 

- Ktoś tu zapomniał o biletach? - zaśmiałam się i dźgnęłam go w brzuch. 

- Wolisz przejść pół miasta pieszo. Rozumiem. 

- Dobra, lećmy już na ten przystanek. 

Kilka razy skorzystaliśmy z komunikacji miejskiej tego dnia. 

W jednym z tramwajów za uwarzyła mnie Zuza. No trudne to nie było. Skoro Szymon cały czas się śmiał jak głupi i zaczynał we mnie. 

-Ty nie jesteś całkowicie normalny. - powiedziałam, gdy zbliżaliśmy się do jego mieszkania. 

- Powinnaś to wiedzieć puścił do mnie oczko. 

Weszliśmy do jego mieszkania. Szymon od razu polecił mi iść na kanapę, a ona sam skoczył po jakieś przekąski i coś do picia. 

 Siedzieliśmy rozmawiając aż przerwał nam dźwięk sms'a. 

To Zuza... Odczytałam od razu.

"Ty chyba powinnaś odpoczywać, a nie się z Drewnem włóczyć" 

"Oj tam. xdd Szykuj materac bo chyba wpadnę do cb na noc :P"

" Nie będziesz spała z Szymonkiem? :D" 

" Nie... Dziwnie bym się czuła" 

"Majeczko. I tak nie wpadniesz xD Ładnie razem wyglądacie ^^ "

Po odczytaniu ostatniej wiadomości wybuchnęłam śmiechem. 

- Co cię tak rozbawiło? - spytał Szymon. 

- Przyjaciółka nas za uwarzyła i teraz bombarduje mnie sms'ami.

- I co ciekawego jej odpowiadasz?

- Że ma szykować dla mnie wygodne legowisko.  

- Chcesz mi uciec?

- Może tak... Może nie..- zaśmiałam się. 

- Chyba raczej nie. Nie po to zapraszałem się do siebie, żebyś spała niewiadomo gdzie. 

- Ale ja się będę głupio czuła.

- To ja się będę głupio czuł, jak cię wypuszczę. - złapał mnie za rękę i spojrzał mi w oczy. 

- Niech Ci będzie. - westchnęłam. 

Siedzieliśmy rozmawiając jeszcze godzinę. W końcu Szymon zaproponował żebym poszła już się położyć. 

- A ty gdzie będziesz spał? 

- Na kanapie. 

- O nie, nie, nie. Chyba zmieścimy się oboje na twoim łóżku?

*następny dzień*

Gdy się obudziłam Szymon jeszcze spał. Po cichu wymknęłam się z łóżka i poszłam do kuchni zrobić jakieś śniadanie. 

- Chyba będziesz musiała zostać tutaj na dłużej. - zaśmiał się Drewniak wchodząc do kuchni.

- Niestety muszę dzisiaj wrócić. - westchnęłam. 

- obiecuję, że następnym razem ja cię odwiedzę. 

- Już nie obiecuj tylko jedz. - uśmiechnęłam się. 

Resztę dnia spędziliśmy trochę włócząc się po mieście trochę siedząc w mieszkaniu Szymona.

Około godziny 16 Drewniak zawiózł mnie na dworzec. 

Udałam się do kasy upić bilet, odszukałam na jakim peronie pojawi się mój pociąg.

- Mamy Jeszcze 20 minut. - powiedziałam podchodząc do chłopaka. - Może chodźmy już powoli na peron. 

- To kiedy jeszcze się zobaczymy? - spytał Szymon zanim weszłam do pociągu. 

- Nie wiem. Tutaj raczej w najbliższym czasie się nie pojawię. Ale zapraszam do siebie. - uśmiechnęłam się- A teraz muszę już wsiadać. - przytuliłam przyjaciela na pożegnanie. 

- Do zobaczenia Majka - ucałował mnie w czoło.

Wsiadłam do wagonu. znalazłam wolne miejsce przy oknie. Zanim pociąg odjechał zdążyłam pomachać Szymonowi. 

To był świetny weekend.

To może być początek doskonałej przyjaźni. 

________________________________________________________________________

Jest imagin. Taki trochę inny niż reszta :)

Nie był przez nikogo zamawiany ale miałam go od jakiegoś czasu zapisanego i kiedyś musiałam go dodać. 

Mam nadzieję, że się podoba. 

P.S. WESOŁYCH ŚWIĄT!